PowerPlay Magazyn

Nie trafiliśmy do najmocniejszej grupy, ale jeżeli ma się w rundzie przedwstępnej Czechy i z tym przeciwnikiem rozpoczynamy grę w tym turnieju, to wiedz, że żarty się skończyły i w dywizji TOP będzie trzeba walczyć o każdy, choćby najmniejszy punkt. Taki cel mógł przyświecać naszym młodym hokeistom, którzy mieli okazję się zmierzyć z jednymi z najlepszych na świecie. Nie było to najłatwiejsze zadanie, co potwierdzała już pierwsza tercja. Czesi “przywitali” nas trzema bramkami i już praktycznie nie było żadnych szans na doprowadzenie choćby do remisu. Nasi selekcjonerzy także doszli do takich wniosków i w ostatniej tercji dali odpocząć swoim zawodnikom obniżając im wagę spotkania na normalną. Oczywiście sprawiło to, że przeciwnicy dołożyli nam jeszcze kolejne trzy bramki i mecz zakończył się wynikiem 6:0. Szkoda, że przed trzecią tercją nie przegrywaliśmy mniejszą różnicą. Nie wyglądaliśmy źle, strzałów było jak na lekarstwo z obu stron, co było korzystne dla nas. Bardzo źle wyszedł pierwszy mecz na MŚ naszemu podstawowemu bramkarzowi. Olaf Adamkiewicz bronił ze skutecznością na poziomie jedynie 62,5%. Nic dziwnego, że od razu po pierwszej tercji zmienił go Krzysztof Klusek. On również nie potrafił zatrzymać czeskich atakujących i w taki sposób już w pierwszym meczu dostaliśmy porządny “łomot”.

Polska:Czechy 0:6

Siła - 161:184

Strzały - 22:33

Link: Podsumowanie

Ważniejsze spotkania czekały nas później, bowiem to one miały zdecydować, o co będziemy walczyć na tych mistrzostwach. W drugiej kolejce czekała na nas Słowenia, która swój pierwszy mecz również przegrała. Wygrana dawałaby więc duże szanse na przejście do rundy kwalifikacyjnej. Ten pojedynek nie mógł się lepiej rozpocząć, gdyż już w 2. minucie wykorzystaliśmy grę w przewadze i prowadziliśmy 1:0. Mecz był wyrównany, a co zaskakujące, także niezbyt ostry. Sędzia “zapraszał” na ławkę kar tylko czterokrotnie, a Polska zmuszona była do gry w osłabieniu tylko jeden raz. Niestety, mimo nieznacznej przewagi naszej reprezentacji, to rywale strzelili bramkę i doprowadzili do remisu. Zaczęliśmy coraz odważniej atakować, nasza przewaga była coraz bardziej widoczna. W trzeciej tercji ewidentnie zasłużyliśmy sobie na strzelenie zwycięskiej bramki, po raz kolejny trafili jednak przeciwnicy. Okazało się, że ustaliła ona wynik spotkania i przed ostatnią kolejką byliśmy w bardzo ciężkiej sytuacji.

Polska:Słowenia 1:2

Siła - 166:160

Strzały - 40:26

Link: Podsumowanie

Teraz, aby przejść do następnej rundy i nie bać się o utrzymanie, trzeba było wygrać z Serbią, najlepiej kilkoma bramkami różnicy i liczyć na to ,że Czesi równie wysoko pokonają Słoweńców. Było to ciężkie zadanie, ale póki mogliśmy powalczyć, to próbowaliśmy. Pomimo tego, że przeciwnicy po pierwszej tercji prowadzili, nie postanowiliśmy złożyć broni i zamiast “obronnego” stylu, przeszliśmy do kontrataków. Przy forcheckingu rywali okazało się to dobrym ruchem i już w drugiej części spotkania doprowadziliśmy do wyrównania. Rywale grali bardzo ostro, czego skutkiem było aż 8 wykluczeń dla naszych przeciwników. Udało się wykorzystać jedną z nich i to my prowadziliśmy 2:1! Udało się ten wynik utrzymać do końca spotkania i wygraliśmy pierwszy raz od powrotu do elity. Wystarczyło nasłuchiwać, ile bramek Czesi wbili Słoweńcom… Niestety, to nasi południowi sąsiedzi przegrali i o grze w rundzie kwalifikacyjnej trzeba było zapomnieć. Już po pierwszych trzech kolejkach wiedzieliśmy, że Polska nie zdobędzie medalu na tych mistrzostwach. Czekała nas ciężka walka o utrzymanie.

Polska:Serbia 2:1

Siła - 165:163

Strzały - 31:24

Link: Podsumowanie

Link: Podsumowanie

Czy kolejny mecz był decydujący na tych mistrzostwach? Może jest to zbyt odważne stwierdzenie, jednak w przypadku naszej wygranej utrzymanie byłoby prawie pewne. Naszym przeciwnikiem byli Niemcy, którzy pod względem siły w pierwszej kolejce byli na 5 miejscu ze wszystkich drużyn na MŚ! To pokazuje, z jak ciężkim rywalem mieliśmy do czynienia. Mimo to pierwsza tercja mogła napawać optymizmem - przewaga w strzałach 13:8 mogła mocno podbudować i mimo tego, że nie prowadziliśmy, to mogliśmy wierzyć, że w dalszej części spotkania będzie tylko lepiej. Selekcjoner rywali uznał, że remis, czyli w następstwie dogrywka nie będzie go zadowalała i już po pierwszej części tego starcia zmienił całą swoją taktykę. I niestety, poskutkowało to aż dwoma bramami na korzyść Niemców. Mimo interwencji naszych managerów, stan meczu nie zmienił się i na utrzymanie musieliśmy sobie zapracować w ostatnim meczu.

Polska:Niemcy 0:2

Siła - 159:164

Strzały - 30:30

Link: Podsumowanie

Zapowiadały się ogromne emocje. Tylko jedna z tych drużyn mogła się utrzymać w elicie. Polska albo USA. Nie było wyjścia, na ten mecz musieliśmy rzucić wszystkie siły na pokład i walczyć o pozostanie w elicie. O końcowym triumfie mogły decydować detale i jak widać po końcowym raporcie, selekcjonerzy byli gotowi na wszystko. Pierwsza musiała interweniować Polska, bowiem po pierwszej tercji przegrywaliśmy 1:2 i to my byliśmy na tamten moment w I dywizji. Kolejna odsłona nie dała jednak wyrównania, to rywale odskoczyli nam na 2 bramki! Utrzymanie coraz bardziej się od nas oddalało i trzeba było ruszyć do ofensywy w ostatniej tercji. Rywale jak widać dobrze nas rozpracowali, bowiem dobrali na ostatnią tercję obronny styl gry, przy którym nasze szanse malały coraz bardziej. Polacy jednak się nie poddawali i pomimo tego, iż USA miała przewagę, to potrafiliśmy zdobyć 2 bramki i doprowadzić do wyrównania! Po raz kolejny, tak jak w turnieju seniorów, w ostatnim meczu czekała nas dogrywka. W niej działo się całkiem sporo, ale ostatecznie nikt nie strzelił “złotej bramki” i ponownie czekała nas seria rzutów karnych.

Do nich podchodzili najlepsi zawodnicy obydwu drużyn, jednak w pierwszych kolejkach nikt nie potrafił pokonać bramkarzy. Mieliśmy nadzieję, iż pierwsi dokonają tego nasi hokeiści. W czwartej kolejce Gordon Robertson pokonał Krzysztofa Kłuska i ostatecznie nasza przygoda z dywizją TOP trwała tylko jeden sezon. Szkoda, bo widać było po wygranej m.in. z Serbią, że jesteśmy w stanie wygrać z każdym.

Polska:USA 3:4 (po karnych)

Siła - 151:146

Strzały - 34:38

Link: Podsumowanie

Pojawia się pytanie - dlaczego Polacy nie potrafili się utrzymać w elicie? Spróbujemy odpowiedzieć na to pytanie analizując jedną z ciekawszych opcji taktycznych - styl gry. To o niej użytkownicy rozmawiali na dziesiątkach stron naszego forum. Po wielu rozważaniach, wielokrotnie padały zestawy stylów, które na siebie najbardziej oddziałują. Nie było większego sprzeciwu wobec opisanych taktyk, dlatego uznałem, że sprawdzę, jak to wyglądało w tym turnieju. W końcu od momentu, gdy forumowicze bardzo aktywnie rozmawiali w temacie taktycznym minęło trochę lat i warto odświeżyć ten temat. Oto zestawy stylów gry, o których wspominałem:

Na “rozbijanie gry” - “Kontrataki”

Na “kontrataki” - “forchecking”

Na “normalny” - “rozbijanie gry”

Na “ofensywę” - “obronny”

Na “obronę” - “normalny”

Na “forchecking” - “ofensywa”

Istniało jeszcze parę innych przypuszczeń, ale te były najczęściej aprobowane przez użytkowników. Pierwsza taktyka “kontruje” tą drugą, dzięki czemu osiąga się przewagę nad przeciwnikiem. Od tamtych rozważań minęło już blisko 8 lat i pewne rzeczy mogły się w silniku pomieszać. Na przykładzie tego turnieju spróbujemy dojść do tego, jak bardzo zmieniła się rzeczywistość.

Dość często próbowano grać “rozbijaniem gry” na “normalny” styl, co powinno również przynosić efekty. Różnice w strzałach nie są duże, ale w prawie każdym meczu reprezentacja, która chciała rozbijać grę przeciwnika miała choć minimalną przewagę w strzałach. W jednej tercji to Polska “trafiła” w taki sposób Niemcy, niestety trzy wykluczenia sprawiły, że nie mieliśmy większej liczby strzałów od rywala. To był jeden z dwóch przypadków (na dwanaście spotkań rozgrywanych w ten sposób), w których ta taktyka nie dała przewagi.

Wygląda więc na to, że można stwierdzić - tak, te taktyki działają, przełoży się to na większą liczbę strzałów. O zdobyczach bramkowych nie będziemy wspominać, na ten aspekt wpływają prawdopodobnie inne czynniki (o czym przeczytacie m.in. w tym artykule). Czy to znaczy, że reszta kombinacji jest w pewien sposób neutralna? Nie do końca. Na forach również próbowano mówić o innych taktykach. Te, które na tym turnieju również działały (choć w trochę mniejszym stopniu) zaznaczyłem na niebiesko. Cztery kombinacje stylów gry, które również dawały większą liczbę strzałów to:

Na normalny - ofensywa

Na ofensywę - kontrataki

Na ofensywę - rozbijanie gry

Na forchecking - obrona

Szczególnie ciekawa jest ofensywa, w stosunku do której wydaje się, że nie ma opcji “neutralnej”. Być może taką jest “normalny” styl gry, który był z kolei bardzo często stosowany. W taki sposób zagrała m.in. Polska w bardzo ważnym spotkaniu ze Słowenią. Drugi mecz rundy przedwstępnej mógł nam dać spokojne utrzymanie, ofensywa świetnie zadziałała, przewaga w strzałach wynosiła 40:26. Przegraliśmy jednak ten mecz 2:1, co można uznać za brak szczęścia. Zdarzały się jednak mecze, w których było dokładnie na odwrót i to normalny styl okazywał się lepszą opcją. Co było tego powodem? Być może ważna jest siła zespołu. W meczu Rosji ze Słowenią, hokeiści z Bałkanów zagrali tak samo jak Polacy, efekt był jednak odwrotny. To przeciwnicy mieli więcej okazji do zdobycia bramki. Z obu spotkaniach więcej strzałów oddała drużyna silniejsza, co może być pewną wskazówką. Czy tak to wygląda w pozostałych spotkaniach, nie tylko reprezentacyjnych? Ciężko powiedzieć, na takie rozważania potrzebne jest więcej podobnych spotkań.

W tabeli nie podałem statystyk dotyczących tych samych stylów gry przeciwko sobie z kilku powodów. Takich spotkań było bardzo mało, a analizować je można jedynie pod kątem sił. Tutaj ten turniej nie przyniósł bardziej odkrywczych wniosków. Jeżeli masz silniejszą drużynę i ustawisz ten sam styl gry co przeciwnik to bardzo prawdopodobne, że będziesz miał przewagę.

Jest to jedna z najciekawszych opcji taktycznych. To na temat stylu gry użytkownicy najczęściej się wypowiadali i szukali najlepszych rozwiązań. Jak doskonale wiemy jest wiele innych czynników decydujących o zwycięstwie. Kiedy trafimy z taktyką, to powinno się to przełożyć na większą liczbę strzałów, ale to wtedy potrzeba udokumentowania tej przewagi, czyli zdobycia większej liczby bramek od przeciwnika. Potrzeba paru innych aspektów “po drodze”, aby styl gry mógł przełożyć się na zwycięstwo. Spójrzcie na tabelę poniżej. W niej zobaczycie, ile razy selekcjonerzy dobrali dobrą taktykę pod przeciwnika.

T - taktyka trafiona pod przeciwnika

1 - zestawy taktyk podkreślone na czarno w poprzedniej tabeli, 0.5 - zestawy podkreślone na niebiesko

N - styl gry nietrafiony pod przeciwnika

+/- - bilans trafionych/nietrafionych stylów gry

W nawiasie obok nazwy reprezentacji miejsce zajęte na MŚ

M/S - miejsce zajęte na mistrzostwach w stosunku do siły w pierwszej kolejce MŚ

Punktacja stworzona na potrzeby tabeli, innego pomysłu nie miałem :)

W poprzednich artykułach wspominałem o różnych innych czynnikach wpływających na rezultat. Oszczędzanie energii, skuteczność, siła drużyny, losowość czy choćby gra w przewagach i osłabieniach. Kolejnym czynnikiem jest właśnie styl gry, który jak widać sam w sobie nie jest praktycznie w stanie dać zwycięstwa. Tak naprawdę ciężko wysnuć jakieś wnioski i powiedzieć, że sam styl gry jest w stanie wygrać cały turniej. Widać, że Czechy wielokrotnie nie trafiali z taktyką, co spowodowało ich słaby występ w turnieju. Można również wspomnieć o Słowacji, która źle się ustawiła pod przeciwnika w aż 9 tercjach. Ich występ też nie był idealny, ale dzięki wysokiej sile i tak awansowali do fazy PO, w której nie znaleźli się m.in. Niemcy, którzy przecież taktycznie wypadli lepiej. Polska samym stylem wyszła "na zero" i ciężko się doszukiwać przyczyn spadku właśnie w tym aspekcie. Jakie ma więc znaczenie styl gry? W moim odczuciu niewielki. Byłbym skłonny nawet stwierdzić, że ważniejsza jest gra w przewadze i osłabieniu, gdyż te parę bramek w całym turnieju, które dana drużyna strzeli w przewadze mogą okazać się decydujące. Co prawda to dość odważna teza, ale przy neutralnych taktykach, jedna czy dwie strzelona bramki, gdy rywal ma na lodzie mniej zawodników, mogą być bardzo istotne. Nie stwierdziłbym, że styl gry ma największy wpływ na wygraną w meczu, a tymbardziej w całym turnieju. Jeżeli macie inne spostrzeżenia, zapraszam do dyskusji.

Pamiętaj, że te wyniki nie są wyrocznią i nie zawsze muszą one przynosić oczekiwane efekty! Jest to jedynie materiał poglądowy, który ma pomóc (!) w wyborze taktyki.

Tym oto artykułem kończymy małą “trylogię”. Dla Polaków nie były to świetne mistrzostwa. Honor uratowała kadra seniorów, którą Yoyogi wywindował na 4. miejsce. Grupy młodzieżowe będą walczyć w następnej edycji MŚ w I dywizji i wypada jedynie życzyć jak najszybszego powrotu do elity!