PowerPlay περιοδικό

به دنیایی که در آن معرفت نیست
صفا و مهربانی و وفا نیست
رفیق خوب نیت بامروت
نمی یابی در این وارون طبیعت
(ملک الشعرای تابستان)

این اواخر یک بار دیگه به این موضوع فکر کردم که برای چی به اینجا اومدم و اینجا چه می کنم! به کسایی که میگی دوست، رفیق، داداش، حالا داداش که به کنار آیا به معنای واقعی کلمه، دوست و رفیقت هستن؟! سالها بخشی از زمان عمرت که یکی از باارزشترین دارایی هات هست رو در یه محیط مجازی سپری می کنی با این خیال که با یه گروهی از دوستانت در کنار هم هستید باهم خوش هستید هم مسیر هستید هم نوا هستید حداقل دوست که هستید و یه رفاقتی باهم دارید مگه مهمترین بخش اینجا بودن این نیست؟ وگرنه یه بازی مجازی که آخرش هیچ منفعت و سود مالی و واقعی برای کسی نداره چه ارزش دیگه ای می تونه داشته باشه؟ به هر حال بعد تمام سالها متوجه میشی خبری از این حرفا نیست و تمام دوستی ها و روابط، کشک پاستوریزه بودن! تاسف برانگیزترین بخش ماجرا جاییه که قبل رفتن نه خداحافظی و نه حتی یه کلمه حرف! بعد سالها همصحبت و به اصطلاح دوست بودن، تنها دو کلمه حرف ساده و یا یه کلمه خداحافظی نباید انتظار زیادی باشه ولی به هر حال تجربه ثابت کرده بعضا همینقدر هم انتظار زیادیه و مثل گردش دنیا، بی مهری ها هم همیشه در حال چرخش و تکراره

نمیدونم شاید سلیقه ها متفاوته، یا خواسته ها، فکرها، نیت ها! شاید زمانی که تو به رفاقت فکر میکنی طرف مقابلت در فکر رقابته! شاید چیزی رو که تو جدی نمی گیری و بهش میگی یه بازی مجازی رو دیگران جدی می گیرن، شاید کسایی که میخوای موفق باشن اونا همچین خواسته ای برای تو ندارن و حتی کاملا برعکسش رو برای تو میخوان، کسایی که در صحبت کردنت، رفتارت نهایت رعایت رو میکنی که به کسی برنخوره کسی ناراحت نشه، نرنجه، کنار واینسته قاطی بقیه شه، حتی برای حفظ غرورشون از غرور خودت مایه میذاری و تو مسائلی که هیچ لزومی نداره تو پیش قدم میشی خواهش میکنی، در نهایت فکر میکنی دوستی حتی در خارج از محیط مجازی هم میتونه ادامه داشته باشه، ولی چه خیالهای باطلی! در طول این مدتی که اینجا بودم چقدر از این موارد رو که ندیدم و تجربه نکردم، واقعا به کرات پی بردم که تقریبا همیشه به کسی دست دراز کنی فکر میکنن نیاز داری فکر میکنن حتما یه قصد و منظوری از اینکار داری، طرف هر احتمالی رو میده به جز اینکه این دست دوستیه! محبت کنی طرف مقابل عوض منعطف شدن مغرورتر میشه، خوش نیت باشی بد نیت میشن، برعکس کسایی که خودشون رو میگیرن و با غرور و تکبر صحبت میکنن رو همین افراد مجذبشون میشن و باشخصیت و با کاریزما تصورشون میکنن، یعنی همه فلشها بهت نشون میدن که داری مسیرو اشتباه میری، باید مغرور رفتار کنی باید خودتو بگیری! به هیچ روشی نمیشه خیلی از رفتارها و عکس العمل ها رو تحلیل کرد و به هیچ نتیجه ای نمیرسی جز اینکه کار این دنیا در خیلی از موارد برعکسه

سوالها زیادن، اما شاید یکی دو تاشون مهمتر از بقیه باشن، آیا این دوستی ها، کل کل های دوستانه، شوخی ها، گپ های صمیمی ذره ای واقعی هستن یا همه ظاهری و لحظه ای و نمایشی هستن؟! و آیا دوستی های مجازی مثل دوستی در یه محیط بازی مثل اینجا ارزشی دارن؟

البته ظاهرا دل ما بیش از حد خوشه، وگرنه تو دنیای واقعی که چه بی وفایی ها و نامروتی ها و زیرپا خالی کردنهایی که از طرف نزدیکترین دوستان و آشنایان ندیدیم، نزدیک ترین دوست، ایده هاتو میدزده، نزدیکترین شخص بدترین ضربه رو بهت میزنه، کسی که قصد داری همیشه حمایتش کنی و زیر پر و بالت بگیریش می بینی افکارش یه چیز دیگست و روز و شب تو فکر رقابت با تو و در انتظار به زمین خوردنته. شایدم همه این حرفا بیهوده هستن و تمام تقصیر به دل ما بر میگرده که بی حیاست و باز هم دنبال چیزی که نیست می گرده

خوش باشید